جزوه درس اندیشه اسلامی ۱ دانشگاه صنعتی شریف

بخشی از متن فایل
۱٫ همه انسانها در حال طی طریقند
واژه های گمراهى (ضلالت) و هدايت كه دو معناى متقابلند در راه رفتن محقق مى‏شوند، و در غير آن معنا ندارند، كسى كه همواره مراقب است از وسط جاده حركت كند به نقطه‏اى كه جاده به آن منتهى مى‏شود مى‏رسد، و آن نقطه همان غايت مطلوبى است كه هر انسان سالكى غرضش رسيدن به آن است، چنين كسى را مى‏گويند هدايت شده و بر عكس اگر در اين باره سهل‏انگارى كند، و از وسط جاده به اين طرف و آن طرف متمايل شود بتدريج گمراه شده و نتيجه مطلوب از او فوت مى‏شود، چنين كسى را مى‏گويند گمراه شده.
۲٫ همه راه ها به خدا ختم می شود.
´قرآن می گوید همه راههايى كه سلوك مى‏شود چه راه‏هاى هدايت و چه بيراهه‏ها همه و همه به سوى خدا منتهى مى‏شوند. چون غايت و نتيجه مقصود نزد اوست، چيزى كه هست اين راهها مختلف‏اند، يكى آدمى را به مطلوبش و به رستگارى و فلاحش رسانيده و ديگرى زيانكارش مى‏سازد. یعنی تنبیه و پاداش نزد خداوند است و انسان ها بعد از رسیدن به خداوند برخی پاداش می بینند و برخی تنبیه می شوند.
۳٫ پاداش فقط شایسته مؤمن و تنبیه فقط شایسته گمراه است.
´مؤمنين را دستور مى‏دهد به اينكه بخود بپردازند، و از اهل ضلالت صرف نظر كنند، و نه در زمره آنان و جزو آنان قرار گيرند و نه از گمراهى‏ گمراهان بترسند، و بدانند پاداش مؤمنین و حساب گمراهان با پروردگار آنان است؛ و قطعا مؤمنین پاداش و گمراهان تنبیه خواهند شد. مؤمنين مسئول كار گمراهان نيستند تا بنشينند و سر به گريبان فرو برده و در باره گمراهى آنان فكر كنند.
´حق حق است، گر چه مردم تركش كنند، باطل باطل است گر چه دو دستى آن را بگيرند